KORNO

Korno, kıvrımlı, bakır ve pirinçten yapılan üflemeli bir çalgıdır. İtalyanca’da ‘’boynuz’’ anlamına gelen ‘’corno’’ sözcüğünden gelmiştir. Boynuzdan yapılan ilk örnekleri Mısır’da, Eski Roma’da işaret vermek ve avcılara yol göstermek için kullanılırdı.

Kornonun bölümleri ağızlık, ana gövde ve çan biçimindeki kalak bölümüyle son bulur. Ağızlık: trompetin sistemiyle aynı konik yapıya sahip bir biçimi vardır. Ana gövde: Ağız kısmından alt uca doğru kıvrılarak genişleyen, trompet gibi piston bulunan bölümdür. Kalak: Çalgının en son geniş kısmına denir. Notası: genellikle ikinci çizgi Sol anahtarı, bazen de kalın sesleri dördüncü çizgi Fa anahtarı ile yazılır. Diyapazona göre duyuluşu: Fa Korno, bir tam beşli aşağıdandır. Solo ve eşlik görevi verilir. Ses rengi , sevdalı ve parlaktır.

Eski armoni kornosun da hava delikleri yoktu ve soluklu çalgılarda bulunan dil görevini çalıcı dudaklarıyla yapardı (ağızlık üzerindeki baskısını değiştirerek). 1815' te Saksonyalı Stölzel' in gerçekleştirdiği yenilikle (pistonlu bir yöntemle), diatonik ve kromatik sesler çıkarma olanağı sağlandı ve çalma güçlükleri giderildi. Çağdaş kornonun boru uzun luğu yaklaşık 3.3 metredir. Bu çalgının diğer pistonlu çalgılardan ayrılan özelliği, piston lar sol el ile çalınır. Sağ el Pavillon (kalak) içinde, ses renklerini sağlamak görevini yapar. Gerçekte, öğrenimi ve çalması çok güç bir çalgıdır.